Eğer yazımızın birinci bölümünü okumadıysanız buradan ulaşabilirsiniz.
Simülasyonda Yaşamadığımızı Kanıtlayamıyoruz?
Ampirik Kanıtlar
Fiziksel gerçekliğimizin gözlemciden bağımsız olarak var olan nesnel bir dünyadan ziyade simüle edilmiş sanal bir gerçeklik olabileceğini düşündüren bazı kanıtlar bulunmaktadır.
Herhangi bir sanal gerçeklik dünyası bilgi işlemeye dayalı olacaktır. Bu da her şeyin nihayetinde sayısallaştırıldığı ya da daha fazla alt bölümlere ayrılamayacak minimum bir boyuta, yani bitlere indirgendiği anlamına gelir. Bu, atomlar ve parçacıklar dünyasını yöneten kuantum mekaniği teorisine göre gerçekliğimizi taklit ediyor gibi görünmektedir. Buna göre en küçük, ayrık bir enerji paketinin uzunluk ve zaman birimi vardır. Benzer şekilde, evrendeki tüm görünür maddeyi oluşturan temel parçacıklar da maddenin en küçük birimleridir. Basitçe söylemek gerekirse, dünyamız piksellerle dolu.
Evrendeki her şeyi yöneten fizik yasaları da bir simülasyonun programın yürütülmesinde izleyeceği bilgisayar kod satırlarına benzemektedir. Dahası, matematiksel denklemler, sayılar ve geometrik desenler her yerde mevcuttur – dünya tamamen matematiksel görünmektedir.
Simülasyon hipotezini destekleyen bir başka fizik merakı da evrenimizdeki maksimum hız limiti olan ışık hızıdır. Sanal bir gerçeklikte bu sınır işlemcinin hız sınırına ya da işlem gücü sınırına karşılık gelecektir. Aşırı yüklenmiş bir işlemcinin bir simülasyonda bilgisayar işlemlerini yavaşlattığını biliyoruz. Benzer şekilde, Albert Einstein’ın genel görelilik teorisi de bir kara deliğin yakınında zamanın yavaşladığını göstermektedir.
Simülasyon hipotezini belki de en çok destekleyen kanıt kuantum mekaniğinden gelmektedir. Bu, doğanın “gerçek” olmadığını öne sürer: belirli konumlar gibi belirlenmiş durumlardaki parçacıklar, onları gerçekten gözlemlemediğiniz veya ölçmediğiniz sürece varmış gibi görünmezler. Bunun yerine, aynı anda farklı durumların bir karışımı halindedirler. Benzer şekilde, sanal gerçeklik de bir şeylerin gerçekleşmesi için bir gözlemciye ya da programcıya ihtiyaç duyar.
Kuantum “dolanıklığı” da iki parçacığın ürkütücü bir şekilde birbirine bağlanmasını sağlar, böylece birini manipüle ederseniz, ne kadar uzakta olurlarsa olsunlar otomatik olarak ve hemen diğerini de manipüle edersiniz – bu etki görünüşte ışık hızından daha hızlıdır, ki bu imkansız olmalıdır.
Ancak bu durum, bir sanal gerçeklik kodu içinde tüm “konumların” (noktaların) merkezi bir işlemciden kabaca eşit uzaklıkta olması gerektiği gerçeğiyle de açıklanabilir. Yani iki parçacığın birbirinden milyonlarca ışık yılı uzakta olduğunu düşünsek de, bir simülasyonda yaratılmış olsalardı böyle olmazdı.
Olası deneyler
Evrenin gerçekten de bir simülasyon olduğunu varsayarsak, bunu kanıtlamak için simülasyonun içinden ne tür deneyler yapabiliriz?
Simüle edilmiş bir evrenin etrafımızdaki her yerde çok sayıda bilgi biti içereceğini varsaymak mantıklıdır. Bu bilgi bitleri kodun kendisini temsil eder. Dolayısıyla, bu bilgi bitlerini tespit etmek simülasyon hipotezini kanıtlayacaktır. Yakın zamanda önerilen kütle-enerji-bilgi (M/E/I) eşdeğerlik ilkesi – kütlenin enerji ya da bilgi olarak ifade edilebileceğini ya da tam tersini öne sürer – bilgi bitlerinin küçük bir kütleye sahip olması gerektiğini belirtir. Bu bize araştıracak bir şey verir.
Bilginin aslında evrendeki maddenin beşinci bir formu olduğunu öne sürdük. Hatta temel parçacık başına beklenen bilgi içeriğini bile hesapladık. Bu çalışmalar, 2022’de bu tahminleri test etmek için deneysel bir protokolün yayınlanmasına yol açtı. Deney, temel parçacıkların içerdiği bilginin, onların ve antiparçacıklarının (tüm parçacıkların kendileriyle aynı olan ancak zıt yüklü “anti” versiyonları vardır) enerji yayan “fotonlar” ya da ışık parçacıkları halinde yok olmalarını sağlayarak silinmesini içermektedir.
Ortaya çıkan fotonların beklenen frekanslarının tam aralığını bilgi fiziğine dayanarak tahmin ettik. Bu deney mevcut araçlarımızla gerçekleştirilebilir ve bunu başarmak için bir kitlesel fonlama sitesi açtık.
Başka yaklaşımlar da var. Merhum fizikçi John Barrow, bir simülasyonun küçük hesaplama hataları oluşturacağını ve programcının bunu devam ettirmek için düzeltmesi gerekeceğini savunmuştur. Bu tür düzeltmeleri, doğanın sabitlerinin değişmesi gibi aniden ortaya çıkan çelişkili deneysel sonuçlar olarak deneyimleyebileceğimizi öne sürdü. Dolayısıyla bu sabitlerin değerlerini izlemek de başka bir seçenektir.
Gerçekliğimizin doğası, var olan en büyük gizemlerden biridir. Simülasyon hipotezini ne kadar ciddiye alırsak, bir gün onu kanıtlama ya da çürütme şansımız da o kadar artar.
Kaynak: https://phys.org/news/2022-11-simulation.html
Bu yazı Astrafizik.com tarafından Türkçeye aktarılmış olup yazının aslı phys.org sitesine aittir, orijinaline mümkün olduğunca sadık kalmak koşuluyla dilimize çevirilmis olsa da editoryal tarafından katkılarda bulunulmuştur. Bu sebeple Astrafizik.com içerik izinlerine tabidir. Astrafizik.com referans gösterilmek koşuluyla 3. tarafların kullanımına izin verilmiştir.
